Esaten denez, Horacio Echevarrieta Getxoko Abrara itsasontziz sartzen zenean, Punta Begoñako galeriak argiztatzeko agindua ematen zuen, negozio-bidaietatik itzuliko zela iragartzeko. Keinu hark, teatraltasun eta sinbolismoz betea, boterea agerian jartzen zen eta arkitektura antzezpen pertsonalaren zerbitzura jartzen zen eszenatoki bihurtzen zuen labarra. Eraikuntza — jatorrian eustorma gisa pentsatua — bilbotar handikiaren ezohiko handinahiaren eta ikuspegi ausartaren lekuko fisikoa da gaur egun. Hasieran irtenbide teknikoa izan zena, bere bultzadaz, espazio berezi bihurtu zen, etxekoaren eta adierazgarriaren, pribatuaren eta sozialaren artean. Zutabeek, aretoek eta terrazek, gaur egun ere, garai baten distiraz hitz egiten dute, egungo errehabilitazio-prozesuei esker hainbat hamarkadatan abandonatuta egon ondoren berriro argitara ateratzen den garaiaz.

Echevarrietari egotzitako ohitura haren omenez, multzoaren bihotza aktibatuko duen aldi baterako argi-instalazio bat planteatzen da: goiko galeria artikulatzen duen tenpletea — Ereagako kaiarekiko paraleloa — eta Arriluzeko pasealekua zeharkatzen duen beheko gorputza. Esku-hartze horrek, lekuaren memoriarekin lotura sakona duenak, arkitekturaren izaera adierazgarria indartu nahi du espazio publikotik, eta, aldi berean, barne-barneko esperientzia intimoa proposatzen du. Bere bokazioa bikoitza da: elkarrizketa bisual disruptiboa nahita sortzea, eta Punta Begoñaren dimentsio sinboliko, sozial eta kulturalari buruzko hausnarketa elikatzea, argiaren ahalmen oroitzaileari esker.

Aldi berean, artearen eta arkitekturaren arloko bi pertsonak – Irati Inoriza artista eta Gonzalo del Val arkitektoa – biharko memoria, ondarea eta hiri-erronkei buruzko solasaldia izango dute. Jendeari irekita, esku-hartze arkitektonikoaren lekuan egingo da, horretarako jarritako argipean.